Volgens Cyrille Touzeau (Nantes) is een langetermijnbehandeling met lenalidomide, tot aan progressie, af te raden om meerdere redenen:
- Er bestaan nog geen markers waarmee precies kan worden bepaald welke patiënten een hoog risico lopen.
- Bij een continue behandeling is er een risico op resistentie.
- Toxiciteit kan een invloed hebben op de levenskwaliteit.
- Een continue behandeling is duurder.
- De resultaten van POLLUX (mPFS > 4 jaar na een eerste recidief) kunnen ertoe aanzetten om lenalidomide te behouden voor een latere behandelingslijn.
Volgens Philip McCarthy (Buffalo) is voorstander van de behandeling tot progessie met lenalidomide. Hij zegt dat de behandeling tot progressie werd goedgekeurd door het EMA en FDA en dat we er nog niet uit zijn welk type patiënt geen baat zou hebben bij een maintenance behandeling.
Er is ook aangetoond dat een continue behandeling de OS verbetert, ook al is er geen enkele studie uitgevoerd waarin een vaste duur vergeleken werd met een continue behandeling.
Bovendien blijft de kostprijs van deze behandeling beperkt in vergelijking met de recente innovaties, temeer omdat er binnenkort een generische vorm van lenalidomide beschikbaar zal zijn.
Er werd aan het publiek gevraagd om te stemmen: terwijl in het begin van de sessie een meerderheid de voorkeur gaf aan een continue behandeling met lenalidomide tot progressie, verkoos na het debat een meerderheid voor een vaste duur.
Zowel in de VS als in de rest van de wereld woedt deze discussie dus nog voort.
Great Debates in Myeloma: Is definitive duration or indefinite lenalidomide the right choice for maintenance?
NY/ONC/19/0017
